“Nee joh, niks bijzonders. Gewoon een beetje bewegen, een stukje chocolade minder eten en je bent er. Zo’n coach is inderdaad handig, maar die had ik niet nodig. Gewoon het plannetje een beetje volgen, that’s it.”
Als ik je dit had gezegd, dan had ik glashard in je gezicht gelogen. Je had dan voor mijn neus een volle pot pindakaas in de vuilnisbak mogen gooien en een dikke plak 85% chocolade erachteraan om mij te straffen. Maar ho! Wacht! Dat hoeft niet, want dit antwoord zal je niet snel uit mijn mond horen.
Dag Pindakaas
Het was alles behalve peanuts. En dat bedoel ik letterlijk, want mijn pindakaas inname is drastisch verminderd met de start van Personal Body Plan (PBP voor luie schrijvers zoals ik). Dat heerlijke goudbruine goedje, wat zo goed past op een stukje banaan, een schijfje appel, een rijstwafeltje, een witte boterham met boter, een vinger, een eetlepel, een hand, paste niet bij mijn doel. Maar ook figuurlijk was het absoluut niet peanuts. Hoe vaak ik PBP heb vervloekt, is zeker niet op één hand te tellen en ook niet op twee. Al die voorbereidingen voor je eten van de week. Elke dag een paar bakjes eten mee naar je werk. Niet meedoen met de gezellige en overheerlijke boterham. Dat is soms wel jammer. Ik heb me ook vaak hongerig gevoeld. Dagen waarin ik zo een zin had om lekker te beuken, alles naar binnen te schuiven… En dan niet zo zeer snackvoer, maar gewoon veel voer. Ken je het coma-eten? Waarbij het enige wat je nog kunt doen, is op de bank liggen en in slaap vallen? Dat! Maar nee, dat ging niet. Ik moest met mijn steeds strakker wordende donder de sportschool in om het enige te vreten wat ik wel mocht: ijzer.
Ijzervreten
Dat vind ik trouwens echt een grote plus aan de afgelopen 6 maanden. Krachttraining geeft zo een goed gevoel. In eerste instantie weet je niet waar je het moet zoeken. Je maaginhoud zoekt langzaam zijn weg naar boven, het zweet staat op je bovenlip en je buigt je in allerlei posities om onder die barbell vandaan te komen. En dan op een dag… bam. Je klapt die stang omhoog, legt ‘m gecontroleerd op de grond, stoft je schouder af en loopt naar een rek waar je je nog eventjes optrekt. True story.
Bij elk nieuwe schema verliep dit op dezelfde manier. Eerst denk je, dat het niet gaat lukken en dan word je sterker. Alles wordt goed uitgelegd met filmpjes en omschrijvingen, alleen begreep ik soms niet precies hoeveel herhalingen ik moest doen.
The Almighty Coach
Daar is je coach ideaal voor. Zij of hij kan je precies uitleggen wat je moet doen. Mijn coach Kelly was echt een grote steun. Ik kon ongegeneerd vragen aan haar stellen en elke dag antwoordde ze me met lieve berichtjes. Soms moest ze me corrigeren, zag ze dat ik te veel had gegeten of niets had ingevuld (wat eigenlijk hetzelfde is in mijn geval) en dan vroeg ze alleen maar hoe mijn weekend was geweest. Ja, het zijn slimme mensen die coaches, want ik gaf dan ongevraagd een hele bekentenis van alles wat ik “stiekem” had uitgespookt. Ik ben zo een slechte leugenaar, dat blijkt ook hier weer uit. Naast de praktische zaken heeft ze me ook heel erg gesteund in het behouden van een focus. Soms wist ik niet meer weet waar ik het voor deed. Kelly gaf me dan weer een focus voor de komende tijd en zo kon ik weer verder.
En nu na 6 maanden? Ben ik een grote gespierde King Kong geworden? Nope! Ik zie mezelf meer als een sterke, soepele, slingeraap met een beter kapsel (zoek ‘m maar op google). En daar heb ik hard voor gewerkt. En daar ga ik mee door, zonder Kelly maar met PBP. Dat zal niks geen pinda’s worden, maar uiteindelijk net zo lekker!
Room for Food 